Μελέτη στο σπίτι: Ποιος ο ρόλος του γονέα;

Γράφει ο/η: Δημήτρης Κράλογλου, Εκπαιδευτικός Α/βάθμιας Εκπαίδευσης

Ο «φόρτος εργασίας» που καθημερινά αναθέτουν οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές τους  στοχεύει -πέρα απ’ την εμπέδωση και την εμβάθυνση στη διδαχθείσα ύλη – στο να εισαγάγει τους μαθητές στην έννοια των καθηκόντων και των υποχρεώσεων που όλοι οι άνθρωποι έχουν, ώστε τελικά να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται σταδιακά  τη νομοτέλεια που υπάρχει ανάμεσα στην προσπάθεια και στο αποτέλεσμα.

Παρόλο που στο Σχολείο μας ακολουθούμε κάθε σύγχρονη επιταγή της Παιδαγωγικής και διευκολύνουμε τους μαθητές να κατακτήσουν τη γνώση με πλήθος εποπτικών και τεχνολογικών μέσων, η μελέτη στο σπίτι είναι συνήθως αναπόφευκτη.

Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν πρέπει να μας απασχολήσει το ποιος ακριβώς πρέπει να είναι ο ρόλος των γονέων στη διαδικασία αυτή, πόσο παρεμβατικοί πρέπει να είναι και πώς μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά και να αλληλεπιδράσει δημιουργικά το τρίπτυχο «μαθητής-εκπαιδευτικός-γονέας»

Περιπτώσεις του τύπου «έλα, Γιώργο να λύσουμε τις ασκήσεις» ή  άλλες όπου ο γονέας προτιμά να κάνει ο ίδιος τις εργασίες προκειμένου να μην πάει το παιδί του στο σχολείο αδιάβαστο, έχω την εντύπωση πως όχι απλώς δε βοηθούν το παιδί, αλλά αντιθέτως περιορίζουν την ικανότητά του, περιστέλλουν την αυτοδιαχείριση του πνεύματος του και τελικά φαίνονται σαν «πνευματικά δεκανίκια». Γιατί για εμάς τους εκπαιδευτικούς το μείζον ζήτημα δεν είναι τόσο να έρθει το παιδί «διαβασμένο», αλλά να έχει κατανοήσει τα φαινόμενα που διδάχτηκε. Άλλωστε, ο  εκπαιδευτικός  που γνωρίζει το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται ο κάθε μαθητής του είναι σε θέση να καταλάβει κατά πόσο οι εργασίες επιλύθηκαν με ή χωρίς «βοήθεια».

Ο μαθητής πρέπει λοιπόν να μελετά μόνος του, όπως μόνος του διαχειρίζεται ο κάθε ενήλικας τις  επαγγελματικές ή τις οποιεσδήποτε άλλες υποχρεώσεις του. Είναι γνωστό πως κάτι τέτοιο για την ελληνική τουλάχιστον πραγματικότητα είναι δύσκολο, όμως έχω την αίσθηση πως αυτό είναι το μονοπάτι στο οποίο πρέπει όλοι μας να κινηθούμε. Τα παιδιά άλλωστε που διψούν για προκλήσεις, λαχταρούν να αποδείξουν μια ώρα αρχύτερα την ικανότητα και την αυτάρκειά τους.

Εδώ νομίζω πως πρέπει να αποσαφηνίσω την έννοια «μόνος του». Οι γονείς βεβαίως και δεν πρέπει να είναι αμέτοχοι στην όλη διαδικασία, αλλά καλό ο ρόλος τους πρέπει να είναι καθαρά επικουρικός και βοηθητικός και η παρέμβαση τους να πραγματοποιείται όταν το παιδί έχει εξαντλήσει αποδεδειγμένα κάθε περιθώριο ατομικής  του προσπάθειας.

Το αν στις εργασίες υπάρχουν λάθη ή ελλείψεις ή το παιδί δείχνει να μην έχει κατανοήσει επαρκώς ένα φαινόμενο, αυτό είναι κάτι που αφορά πρωτίστως τον μαθητή και τον εκπαιδευτικό του. Σε αυτό το σημείο λοιπόν ο γονέας  πρέπει να «παραπέμψει» το παιδί του στον δάσκαλο, ο οποίος είναι και θεσμικά ο υπεύθυνος για την εκπαίδευσή του και από κοινού οι δυο τους να φροντίσουν για την κάλυψη του κενού ή την επίλυση της όποιας δυσκολίας.

Όπως ανέφερα και πριν, οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τις τυχόν ελλείψεις που μπορεί να παρουσιάζει ένας μαθητής σε κάποιο μάθημα. Επομένως, είναι σε θέση να κρίνουν κατά πόσο έχει εργαστεί μόνος του. Είναι προτιμότερο ο μαθητής να κάνει τις μισές εργασίες μόνος του παρά όλες με «βοήθεια». Το βασικό ζητούμενο άλλωστε για μας δεν είναι άλλο από την προσπάθεια.

Οι επαναλήψεις και οι επιπλέον ασκήσεις που αναθέτουν οι γονείς στα παιδιά καλό είναι να γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη και κατόπιν  υπόδειξης του υπεύθυνου εκπαιδευτικού. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους ο γονέας μπορεί να συνεισφέρει ουσιαστικά στη μόρφωση και στην ολόπλευρη καλλιέργεια του παιδιού. Δεν είναι όμως η στιγμή για να τους αναπτύξουμε τώρα.

Κλείνοντας, θέλω ξανά να  τονίσω πως η ανάθεση καθηκόντων στους μαθητές στοχεύει πρωτίστως στην καλλιέργεια της υπευθυνότητας και της ευσυνειδησίας  και δευτερευόντως στη μελέτη του εκάστοτε φαινομένου.

Eikoniki perihghsh 360-Banner123

αποτελέσματα πανελλαδικών 360-Banner1

School Magazine

Ωδειο Banner sidebar